ขอระบาย เด็กรอแอด

เด็กม.6ที่ผ่านจุดนี้มาคงรู้ดี ใช่อยู่ว่า "เข้ามหาลัยง่ายกว่าเรียนมหาลัย" แต่ก็ต้องเข้าใจนะครับแหม ว่ากว่าจะเข้าได้นี่เกือบกระอักเลือดตาย ทั้งกระแสสังคม เรียนอะไรที่มีหน้ามีหน้า เรียนอันนี้จบไปทำอะไร บลาๆๆ บางคนก็ได้เรียนที่ตนเองชอบ บางคนก็ตามที่พ่อแม่ปูทางไว้ให้ นั่นแหละครับท่านผู้ชม กว่าเราจะฝ่าด่านเข้าไปมหาวิทยาลัยที่อยากเข้าได้นั้น มีทั้งสอบตรง โควตาจังหวัด โควตาภาครับตรง และแอดมิชชัน ใครที่ฝ่าฟันมาถึงแอดมิชชันได้ก็แข็งแกร่งพอสมควร ซึ่งตอนนี้สิ่งที่กำลังใกล้เข้ามาหาเราก็คือ แอดมิชชัน 2558ไงล่ะครับ บอกตามตรงนะ ว่าสละสิทธิ์รับตรงไป เพราะไม่รู้ใจตัวเอง แต่รู้ใจแม่ไงล่ะ พอจะเรียนจริงๆ ก็ดันคิดว่าตายแล้ว ต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตทั้งทางหน้าที่การงาน หรือเราจะลองต่อสู้กับแม่ดีวะ ก้ตามนั้นครับ โดนด่าจนหูจะไร้ความรู้สึกแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ชอบบังคับลูกหรอก เพียงแค่เขาอยากให้พวกเราได้ดีไม่ลำบาก แต่ถ้าเราเกิดอยากมีเส้นทางเป็นของตัวเองควรที่จะพูดคุยกับเขาดีๆนะ เพราะทุกคณะจบมามันมีงานทำหมดนั่นแหละ มันอยู่ที่ตัวเราทั้งนั้น ร่ายมาซะยาว เข้าเรื่องเลยนะ คือแบบแอดมิชชันทำให้คุณเปลี่ยนไปจริงๆ ทุกวันๆจะคอยเข้าเว็บสทศ.ทั้งๆที่รู้ว่าคะแนนมันก็เท่าเดิม แต่ก็ยังรีอยู่อย่างนั้น ได้แต่คิดว่าถ้าได้อีก เท่านั้นเท่านี้ก็น่าจะพอกับคณะที่ตัวเองอยากเข้า ปลงไปดิ -__- บางคนก็เครียดจนป่วยไปเลยก็มี เด็กทุกคนย่อมมีความฝันหมดนั่นแหละ เพียงแต่ว่าความฝันนั้นไม่ได้วิ่งมาหาเราไง แต่เราต้องวิ่งไปคว้ามา บางทีก็เสียใจกับการศึกษาไทยนะ ที่เด็กทุกคนต้องแข่งขันกัน และบางคนอาจจบความฝันของตัวเองด้วยแค่ไม่กี่คะแนนกับอีกคน นั่นแหละ ถึงเป็นคำที่ว่า อยากได้ต้องขยัน แต่บางคนก็เต็มที่แล้วจริงๆ คนเรามันไม่เหมือนกัน แล้วอีกอย่างไม่ควรเอาลูกตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลยนะ ลูกเสียใจเปล่าๆ ร่ายอีกละ เอาเป็นว่ามีใครสับสนวุ่นวาน คะแนนเท่าหางมดแดงเหมือนกระผมมั้ยครัช แค่อยากบอกว่า สู้ๆๆๆๆนะ เห็นระเบียบการแอดแล้ว ร้องไห้หนักมาก แต่เอาเถอะ ยังมีรับตรงหลังแอดอีกนะ แต่ก็ติดแอดนี่แหละ ติดไปด้วยกัน เรามาเคาว์ดาวน์สู่ความสำเร็จกันนะทุกคน ท้อและโคตรท้อ แต่ไม่เป็นไร มหาลัยจะเสียใจที่ไม่เลือกเรา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ